Son zamanlarda oyun geliştirmede tuhaf bir şeyler olduğunu fark ettim. Eskiden insanlar bu alana deneyimler yaratmayı, teknik sınırları zorlamayı ya da anlatacak hikayeleri olduğu için girerlerdi. Şimdi? Yeni gelenlerin giderek artan bir kısmı, oyunları sosyal mesajlar için platform olarak kullanmaya daha çok ilgi gösteriyor—özellikle kendi geçmişleriyle örtüşen gruplara görünürlük kazandırmak için.

Beni yanlış anlama, çeşitli ekipler yeni fikirler ortaya çıkarabilir. Ancak birincil motivasyon "oyuncuların takıntı haline getireceği bir şey nasıl inşa ederiz" den "temsil kutularını nasıl doldururuz" a kayarsa, ürün zarar görür. Oyuncular bunu hemen hisseder. Aptal değiller - bir karakterin bir kota doldurmak için var olduğunu ve yaratıcıların gerçekten etkileyici bir hikaye yazmaya önem verdiğini biliyorlar.

İroni mi? En çığır açıcı oyunların bazıları, yalnızca uygulamaya odaklanan ekiplerden geldi. Çeşitlilik hedeflerini basın bültenlerinde açıklamadılar. Yetenekli insanlar işe aldılar, onlara yaratıcı özgürlük verdiler ve işin kendisinin konuşmasına izin verdiler. Bu yaklaşım, tamamen yeni türler oluşturdu.

Belki ben eski kafalıyım ama hala oyunun kendisinin misyon olması gerektiğini düşünüyorum. Diğer her şey—temsil, mesajlaşma, ne olursa olsun—organik olduğunda, temele değil, daha iyi çalışıyor.